Kaja zwróciła mi uwagę, że dawno nie pisałem o filmach. Tym razem się poprawię i napiszę o filmie, który mnie zaskoczył, o filmie, który mówi prosto o ludziach, o świecie, o miłości, a jednocześnie jest chłopacki. Filmu w którym gra cudowny Sam Neill, trzymający nieustannie formę. Gra też przepięknie Nowa Zelandia …
Pod wpływem impulsu obejrzałem ponownie film, jeszcze wówczas braci Wachowskich, „V jak Vendetta”. Pierwowzorem tej jakże aktualnej historii był wyśmienity i bijący rekordy poczytności komiks Alana Moore’a i Davida Lloyda, który ukazał się w latach 80-tych i stanowił dowód na to, że ważkie tematy łatwiej przekazać obrazowo i może być to obraz przyszłości.
Zaskakujące, że ten antyamerykański film przeszedł przez sito poprawności politycznej. Dramatyczna jest także sama fabuła. Niby nic się nie dzieje, na wpół wirtualna rzeczywistość, a ryje po mózgu i szokuje. Amerykański film Andrew Niccola „Good Kill” z Ethanem Hawkem w roli głównej, czyli
„Obcość” to określenie pejoratywne, kojarzy nam się z czymś niepoznanym, niebezpiecznym i wrogim. Dobitnym przykładem jest cała seria filmów „Obcy” z wyśmienitą Sigourney Weaver. To, co odmienne, niepoznane i przez to tajemnicze, od zawsze budziło w ludziach lęk i niepokój. Ten stan rzeczy jest niezmienny od wieków i nic nie świadczy o tym, że ma się to zmienić. Wszelkie nakazy integracji, zakazy niechęci i inne dyspozycje, nie mogą i nie zmienią ludzkiej mentalności i nie ważne …
Ex Machina to brytyjski thriller science z tego roku, osadzony w przepięknej scenerii i dający do myślenia. Scenariusz napisał i wyreżyserował Alex Garland, jest to jego debiut reżyserski. Ten film to róg obfitości, jest Test Turinga, proces stworzenia, AI, konflikt płci, męska rywalizacja i zazdrość, atmosfera jak smoła, a napięcie wzrasta z każdą sekundą. Całość obrazu nowocześnie minimalistyczna …
Wczoraj oglądnąłem dwa nowe filmy z Jude Lawem. Pierwszy to Black Sea, drugi zaś Dom Hemingway. Ach co to za wspaniały aktor i mistrz przeobrażeń.
Ach co to jest za wspaniały film, co za fenomenalne kino, najlepszych lat Hollywoodu i ani na jotę się nie zestarzał. Robert De Niro i Al Pacino najwybitniejsi aktorzy amerykańscy, spotkali się po raz pierwszy na ekranie razem, właśnie w „Gorączce” Michaela Manna.
Dotarliśmy do takiego etapu historii, że już wszyscy z pewnością widzą, że do rządzenia trzeba wykształcenia, i na dobrą sprawę wykształcenia merytorycznego, w danej dziedzinie. Moda na przydział polityczny, to nie dosyć, że przeżytek komunistyczny, to na dodatek wielkie niebezpieczeństwo, co widać oględnie rzecz biorąc w obecnych niezaprzeczalnie ciekawych czasach.
Oglądałem ten fil już jakiś czas temu, nawet o nim pisałem, ale napiszę jeszcze raz, booo, Whiplash naprawdę jest tego wart. To nie dosyć, że prawdziwe kino, nie dosyć, że prawdziwa muzyka jazzowa, to na dodatek, a w zasadzie samo życie.
Wczoraj wieczorem Karolek przygotował oscarowy film „Teoria wszystkiego/The Theory of Everything”. Oglądnąłem, pośmiałem, popłakałem i na koniec westchnąłem i rzuciłem cicho „gdzie ja żyję?”. Dla mnie, ten niesamowicie piękny film, jest o pięknie ludzi cierpiących, człowieczeństwie i miłości, film o tym do czego całe życie wzdycham, a dopiero teraz powoli osiągam.