Świat nas uczy pokory – podobnież czas nas uczy pogody. Aby wzrosnąć duchowo muszę poznać i doświadczyć swojej ciemnej strony, muszę przeprowadzić swoją wewnętrzną rozmowę /oczyszczenie/ i nie mogę korzystać jak do tej pory z ego /umysł/, a każdą informacje rozumową muszę sprawdzać wielokrotnie, zanim zostanie ona wdrożona do życia. Bo chcę swoje życie oprzeć…
Z wdzięczności niewdzięcznikom, to dalszy ciąg o wdzięczności, która niestety zaczyna być frazesem, bo zapominamy o niej, sądząc, że nam się należy. Prawda jest jednak taka, że bez wdzięczności ani rusz. W rzeczywistości nie da się być szczęśliwym i spokojnym bez wdzięczności. Można by postawić tezę, że szczęście jest wdzięcznością, a wdzięczność to szczęście. Coś…
Wdzięczność moja niepomierna! Zadziwiające, bo gdy jestem wdzięczny dobrze radzę sobie ze stresem, okrywa mnie pozytyw emocji i dostrzegam to, na czym mi zależy, a nie bzdurny świat w około. Wdzięczność poprawia zdrowie, a niewdzięczność niestety je pogarsza. No i chyba każdy już wie, że wyrażanie wdzięczności poprawia samopoczucie i jakość życia.
Wdzięczność jest dobra dla naszego organizmu, bo zdrowy umysł to zdrowe ciało. Życzliwość podnosi stan naszego ducha, ogrzewa nasze serca, pomaga w przezwyciężeniu przeciwności i uzdrawia z mocą, której nie przewidywaliśmy. Czym zatem jest … wdzięczność?
Rozwój osobisty pcha nas w kierunku zachowań idealistycznych, a te z kolei zmieniają definitywnie nasze obecne życie. Myśląc pozytywnie, nie rezonując z niechcianym i nieprzyjemnym, zaczynamy żyć “jakby w innym świecie”, gdzie nie ma zła, przemocy, kłamstwa, a prawda tryumfuje. Otaczając wszystko miłością, zmieniamy otaczające nas osoby, rzeczy, zjawiska na pozytywne i dla nas dobre.…
Całe życie zastanawiamy się co zrobić, żeby być szczęśliwymi. Jest takie zaklęcie, jest sposób, który umożliwia spełnienie i szczęśliwe życie: wdzięczność. Wdzięcznością można zaczarować, zmienić, poprawić, leczyć. Można wszystko 🙂 . Zatem … bądź wdzięczny!